वेदनांच्या गर्तेत अडकलेल्या एका बहिणीची देवा भाऊंना आर्त हाक, व्ह्रदय पिळवटून टाकणारी तिची जन्म गाथा, शरीर सामान्य पण व्ह्रदय उजव्या बाजूला

प्रशांत चंदनखेडे वणी 

एक लढती बहीण… हृदय उजव्या बाजूस, पण वेदना सगळ्या शरीरभर!

जन्म: २४ नोव्हेंबर १९९० – स्थळ: गुल्हाणे हॉस्पिटल, बडनेरा

माझं नाव काजल… उर्फ निशा रमेश गवई. माझा जन्म एका सामान्य घरात, पण असामान्य परिस्थितीत झाला. आई उषा रमेश गवई, वडील रमेश गवई – रेल्वे विभागात लोको पायलट म्हणून कार्यरत. माझा मोठा भाऊ संतोष, आणि लहान भाऊ मनीष. माझ्या येण्याने घरात आनंदाचं वातावरण होतं… कारण भावांना एक "बहीण" मिळाली होती.

पण नियतीला काहीतरी वेगळंच मंजूर होतं.

जन्मानंतर अवघ्या तीन दिवसांत माझी प्रकृती ढासळली. माझं हृदय सामान्य ठिकाणी जाणवत नव्हतं. डॉक्टरांनी सांगितलं – “ही मुलगी नॉर्मल नाही…” त्या शब्दांनी आई-वडिलांच्या पायाखालची जमीनच सरकली.

कसलं निदान मिळालं नाही, आणि आमचं रेल्वे बदलीने खंडवाकडे स्थलांतर झालं. मी शाळेत नाव नोंदवलं नव्हतं, पण हट्टाने मनीषसोबत शाळेत जात असे. आणि एक दिवस… अचानकच नियतीनं माझ्यासाठी नवा अध्याय उघडला. रेल्वे हॉस्पिटल, भुसावळ येथून आलेल्या एका तपासणी पथकाने मला पाहिलं… आणि आईला सांगितलं "तुमच्या मुलीचं हृदय डावीकडे नसून उजव्या बाजूस आहे. आई गोंधळली… तिला काहीही समजेनासं झालं. संध्याकाळी वडील आले, आणि हे ऐकून ते म्हणाले "मला हे बडनेरा डॉक्टरांनी पाच वर्षांपूर्वीच सांगितलं होतं…"

मग सुरू झाला खऱ्या अर्थानं माझ्या आयुष्याचा संघर्ष.

भुसावळ रेल्वे रुग्णालयात तब्बल सहा महिने उपचार झाले. मला ‘प्रेझेंट’ केलं जाऊ लागलं – म्हणजे डॉक्टरांच्या अभ्यासासाठी दाखवलं जाई. पुढे हैदराबादहून येणारं एक महागडं इंजेक्शन – तब्बल १८ हजारांचं – दर पंधरवड्याला दोनदा दिलं जायचं. तो सगळा खर्च रेल्वे खात्यानं उचलला… पण फक्त तेव्हाच. आज मी मोठी झाले, लग्न झालंय. पण आता ना रेल्वे आहे, ना कोणतं सरकारी आधार… सगळा खर्च स्वतः करावा लागतो.

मी आजही आजाराशी लढते आहे. एकटी...

"लाडकी बहिण योजना" – ज्यात माझ्यासारख्या मुलींसाठी लाभ असायला हवा होता – त्या योजनेच्या कसल्याही फायद्यापासून मी वंचित आहे. कारण माझ्यासाठी कुठलीही जनगणना, प्रोफाईल, ओळखच नाही. माझं हृदय उजव्या बाजूस असलं, तरी वेदना मात्र मनाच्या प्रत्येक कोपऱ्यात आहेत.

मी सरकारकडे काहीही मागत नाही… फक्त एवढंच म्हणते –

"माझ्यासारख्या दुर्मिळ आजार असलेल्या, दुर्लक्षित मुलींची ओळख सरकारी पातळीवर व्हावी. जनगणना व्हावी. योजनांचा लाभ थेट पोहोचावा. कारण मी एकटीच नाही… माझ्यासारख्या अनेक बहिणी आजही आपल्या हक्कासाठी झगडत आहेत."

उपमुख्यमंत्री फडणवीस साहेब, तुम्ही 'भाऊ' म्हणून ओळखले जाता… आज खरी गरज आहे अशाच एका बहिणीच्या आवाजाकडे लक्ष देण्याची.

माझा संघर्ष तेव्हाच संपेल, जेव्हा माझ्यासारख्या पिडीतांसाठी शासन काही ठोस पावलं उचलेल. तोपर्यंत... मी लढत राहीन.

काजल उर्फ निशा रमेश गवई 

(एक वेगळं पण सजीव व्ह्रदय घेऊन जगणारी लढती बहीण )